De Spartaan, Clubmagazine op z'n Spartaans, februari 2021

SPARTA ROTTERDAM • CLUBMAGAZINE OP Z’N SPARTAANS • FEBRUARI 2O21 mijn sterkste vakken en ik was altijd bezig met de sport. Buiten liep ik altijd met een bal aan mijn voeten en ik werkte ook veel met jongeren uit mijn eigen wijk. Voor mij was het de ideale baan om ook, buiten het voetballen om, wat te kunnen presteren.” Kharchouch heeft altijd gezegd dat hij graag een voorbeeld wil zijn voor jongeren, zo vertelt hij verder: “Ik wil ze graag meegeven dat ze nooit moeten opgeven en dat je altijd dromen waar kan maken. Ik ben zelf opgegroeid als een jongen met een moeilijke achtergrond. Zelf ben ik er geluk- kig goed uitgekomen, maar al mijn vrienden zijn geen lieve jongens. Ik ben opgegroeid in een wijk, waar niet zomaar iedere jongere makkelijk kan opgroeien. Ik heb zelf de kans gekregen vanuit mijn familie, vrienden en met sociale netwerken. En dat probeer ik zelf ook over te dragen naar jongeren uit de buurt. Ik krijg ook vaak berichten als: ‘Hé Reda, hoe ben je prof geworden?’ Dat vind ik dan ook leuk om te delen. Ik wil jongeren inspireren en motiveren om door te gaan. Al haal je het niet tot profvoetballer, ook als amateur kan je leuk geld verdienen, leuk voetballen en voor een aantal duizend toeschouwers voetballen. Dus ga het nooit opgeven. Kijk maar naar mijn CV, ik ben begonnen als laatste man en ik heb heel wat jaren op die positie gevoetbald. Pas als senior werd ik een spits, toen begon het voor mij te rollen. Ik heb hard gewerkt, ik werkte elke dag aan mijn techniek en ik was elke dag op het veld. Ik ging zelfs met kinderen van een jaar of twaalf voetballen op het plaatselijke Johan Cruyff-veldje, omdat zij ook een goede tegenstander zijn. Ik ging van alles doen en gaf nooit op. Ik had voor mezelf als doel: ‘Als prof- voetbal komt, dan komt het. Maar als dat niet lukt dan ga ik de allerbeste amateurvoetballer ooit worden.’ Die naam kan je ook krijgen.” De eerste periode bij Sparta bestond voor Khar- chouch uit veel ups en downs, misschien nog wel meer downs, dan ups. Hij had zichzelf de begintijd bij Sparta anders voorgesteld. “Ik wou voor mijzelf natuurlijk graag de lijn van vorig jaar doorzetten: doelpunten maken, doelpun- ten maken en doelpunten maken. Daarnaast wilde ik natuurlijk graag belangrijk zijn in de Eredivisie, omdat ik denk dat ik eindelijk klaar ben voor dat niveau. Toen liep ik tegen een blessure aan, die vier maanden zou duren. Dat had heel veel impact op mij, ook mentaal. Daar heeft het coronavirus ook invloed op gehad, want we konden niet veel oefenwedstrijden spelen. Mijn laatste negentigminutenwedstrijd dateert van bijna een jaar geleden, dat was op 13 maart volgens mij. Dus ja, ik heb dubbele gevoelens. Ik ben er sterker uitgekomen qua spiermassa en ook lichamelijk, maar qua voetbal en longinhoud voel ik mij nog niet de oude Reda.” En ook het revalideren zelf was erg zwaar voor de spits, zo vertelt Kharchouch verder: “Ik was als eerste op de club en ik ging ook als laatste weg. Ik was 9 uur ‘s ochtends al op de club ik ik ging pas rond 4 uur ‘s middags weg. Het waren voor mij heel lange dagen en het maakte mij ook mentaal kapot dat ik niks met de bal kon doen. Elke dag moest ik dezelfde oefeningen doen, dat is mentaal zwaar voor een voetballer. Je wil gewoon het team helpen. Die tijd draai- den we ook niet lekker met Sparta, dat was in het begin van dit seizoen. We maakten niet veel doelpunten en dan denk je bij jezelf: ‘Mis- schien ben jij dan wel de reddende engel.’ Maar het kwam er maar niet van, ik raakte er steeds gefrustreerder door. Lichamelijk zit het nu wel goed, ik kan gelukkig weer wedstrijden spelen. Ik blijf toch de jongen met de grote glimlach als hij presteert, dus ik wil zo snel mogelijk belangrijk zijn voor het elftal.’